Het is weer eventjes geleden dat ik de blog bijgewerkt heb. Dus zullen we vandaag maar eens weer aan de slag gaan . Pim is net thuisgekomen uit Rotterdam met de nieuwe planning voor de laatste kuur van de totale behandeling. Morgen heeft hij de 18e chemo van fase D en mag hij weer de rustweek in.
Pim merkt nu wel dat de behandelingen weer meer bijwerkingen geven. Hij wordt kortademig bij inspanning en meer moe. Ook gaat hij meer vocht vasthouden. De afdrukken van zijn sokken komen in zijn benen te staan. Dit moet hij in de gaten houden. Wordt het meer dan moet hij bellen en krijgt hij hier medicijnen voor om vocht af te drijven. Ach, een pilletje meer of minder maakt niet uit, als we de behandelingen maar goed door komen.Voor mijzelf geld nu wel dat ik naar het einde begin uit te kijken.Pim natuurlijk ook. Dat we hopelijk weer een beetje een gewoner ritme krijgen en niet iedere keer hoef af te vragen wat brengt de dag vandaag. Krijgt hij wel of geen last van de chemo. Ook schipper je tussen de kinderen, want je wilt graag dat ze rekening houden met hun vader als hij moe is en minder kan hebben. Maar met drie pubers( leeftijd Mathijs 19, Pepijn 17 en Maartje 14) in huis, met ieder hun eigen belangen is dat niet altijd even makkelijk. Zoals Maartje pas geleden zei," ik ben toch ook nog maar een kind." Ik moet wel zeggen als we ze erop aanspreken ze meestal wel meegaand zijn. Maar na alle behandelingen zou het wel fijn zijn als we daar weer wat makkelijker mee om kunnen gaan. Al hoewel het toch wel spannend zal blijven.
Nu weer wat positievers. We hebben fijne en gezellig paasdagen gehad. Lekker gegeten met 's morgens een paasbruch met het gezin en mijn moeder en zus, met het het syndroom van Down, Sabine. We hebben genoten. 's Avonds kwam mijn schoonzus met twee van haar drie kinderen gourmetten.. Constant, haar man en mijn broer, lag in het ziekenhuis aan een antibiotica-infuus. Had een wondje aan zijn teen waar een bacterie in was gekomen. Aangezien hij vanaf zijn veertiende al suikerziekte heeft is dit dan gelijk zorgelijk, want door de suiker geneest dit minder snel. Hij heeft toch ruim anderhalve week in het ziekenhuis gelegen en is nu aan de beterende hand. Maar gelukkig zijn we allemaal nogal positief ingesteld en pakken we op wat er nodig is en gaan we weer door met ademhalen. Ook hebben we aan onze familie en schoonfamilie altijd veel steun. Samen kom je een eind.
Nu nog wachten op mooi weer, zodat we lekker buiten kunnen genieten van onze mooie opgeruimde tuin. We maken ons op voor de laatste loodjes en hopen dat we dan ook weer positieve resultaten kunnen melden.
Groetjes Pim en Nancy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten